Shiu" i barutit mbulon Gerdecin
Redinalda Caushaj
E Diele, 16 Mars 2008
Banore te gjakosur, njerez qe vraponin neper autostraden e bllokuar nga uniforma blu, sirena policie dhe ambulance, degjoheshin cdo sekonde. Te gjithe kerkonin te afermit e tyre, por edhe telefonat celulare nuk punonin. Shperthime te vogla degjoheshin ne cdo moment. Ata pak njerez, qe kishin mbetur ne fshatin Gerdec, ulerinin dhe shkulnin floket, duke kerkuar te afermit e tyre, qe ishin afer me depot. Vilat trekateshe dhe shumengjyreshe te jepnin pamjen e nje katrahure te vertete, ku nuk merrej vesh se ku nisnin themelet e nje shtepie e ku mbaronte kulmi i catise se tjetres. Nje tren kishte ndalur ne shinat, te cilat kalonin ne mes te fshatit. Situata ishte e tensionuar.
Shtresa e barutit
Vetem pak njerez kishin mbetur ne fshat, te cilet shikonin se cfare u kishte mbetur nga shperthimi. Shkalla e alarmit ne asnje minute nuk ishte e ngjashme, pasi sapo vinte informacioni se nje tunel me raketa ishte gati per te shperthyer, nisnin dyndjet dhe vrapimet e atyre pak fatkeqeve qe shpeshhere peshperitnin emrat e te afermve qe nuk i kishin prane. Nje re tymi ngjyre gri kishte mbuluar te gjithe zonen perreth, nderkohe qe toka ishte mbeshtjelle nga nje tapet i zi, i cili ishte baruti i djegur nga shperthimi. Rrallehere syri shihte nje pjese te pademtuar xhami, pasi shperthimi kishte hedhur pertoke copeza te pambarimta, te cilat ishin e vetmja pamje qe hasej ngado. Ambulanca si dhe forca te ushtrise ecnin me shpejtesi, duke iu afruar zones se shperthimit per te nxjerre te demtuarit e tjere. Dy helikoptere, njeri ushtarak dhe tjetri civil, vertiteshin rreth zones, duke u perpjekur per t'u ulur. Ata pak banore qe kishin mbetur ne fshat, perpiqeshin qe te nxirrnin bagetite qe u kishin shpetuar. Banore te tjere qanin me ngasherim, pasi nuk dinin ku kishin pjesen tjeter te familjes.
Kuja e banoreve
Nje vajze rreth te 25-ve ulerinte, shkulte floket dhe kerkonte prinderit e saj. "O nene, me thuaj ku je", therriste vajza, por askush nuk dinte t'i kthente pergjigje. Zera te perhumbur degjoheshin ngado. Te gjithe mbanin telefonat ne dore, por asnje telefonate nuk mund te benin nga mungesa e valeve telefonike. "O bir, pse s'e hap telefonin", ulerinte nje grua e moshuar, teksa perpiqej te rregullonte shamine e bardhe, qe kishte vene ne koke. Nga depot qe kishte ndodhur shperthimi, shihej tymi i zi, i cili here shtohej e here pakesohej. Fshati pothuajse ishte braktisur, autostrada e rrethuar me uniforma blu ishte kthyer ne nje qender rrethimi. Njerez te gjakosur kalonin neper rruge dhe me makinat qe mund te gjenin drejtoheshin per ne spital per te marre mjekim. Xhama dritaresh te thyera, dyqane e biznese te shkaterruara kishin pushtuar zonen. Ata banore te Gerdecit, qe kishin mundur te dilnin nga fshati, u drejtoheshin uniformave blu per te afermit e tyre. Askush nuk kthente pergjigje. Ambulancat, te cilat nuk diheshin se sa ishin ne numer, kalonin me shpejtesi te madhe. Te gjithe banoret e fshatit, te cilet kishin mundur te shpetonin, telefononin te afermit e tyre. Shume te tjere nuk dinin se ku kishin familjaret. "Me ka humbur vajza, djali, nuk e di nese eshte akoma ne fshat apo ne spital", bertiste nje burre rreth te 60-ve. Ne telefonatat e shumta banoret e fshatit pyesin te afermit e tyre, por pjesa me madhe humbiste shpresat e saj, sapo nuk merrte dot nje informacion
